de eerste week stage
Blijf op de hoogte en volg Sabine
09 September 2014 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Het Missionvale carecenter bestaat uit verschillende “units”, zo is er een kliniek, een schooltje, worden er voedsel en kledingpakketten gemaakt en staat er een kerk. Ook is er een “onderwijs” deel waar er computertrainingen worden gegeven door de mensen van Ready4Life. Daarnaast is er een apart gebouw waar kleding wordt gemaakt en waar er kerstpakketten met kinderspeelgoed worden ingepakt. We worden bijna gezien als heiligen want iedereen wil met je op de foto en de kinderen rennen naar je toe om met je te knuffelen. Daarnaast zijn de mensen zo ontzettend vriendelijk en komen ze allemaal een praatje met je maken en willen ze graag hun dankbaarheid uiten. Wat stage betreft kunnen we 2 dagen in de week meelopen in de kliniek die wordt geleidt door sister Annie en 2 oude doctoren. In de kliniek komen de mensen op het spreekuur van de dokter. Na het spreekuur krijgen ze vaak medicatie, wondbehandeling of een kleine medische ingreep zoals het verwijderen van cysten etc. Alle vorm van behandeling is gratis en het is dan ook niet vreemd dat de wachtkamer prop en propvol zit. Ook zitten er veel kleine kinderen in de wachtkamer met TBC of worden ze getest op HIV. In een apart deel van de kliniek is er een speciaal HIV spreekuur waar zwangeren, jonge moeders en geïnfecteerden voorlichting krijgen en met lotgenoten kunnen praten. Er heerst in Missionvale nog een taboe op HIV/aids en daarom is het spreekuur nog niet echt drukbezocht.
Dinsdag zijn we met de care givers mee geweest, dit is een soort thuiszorg die door missionvale wordt geboden. De care givers zijn allemaal vrouwen die 3 maanden opleiding hebben gehad om zorg te bieden aan de genen die het nodig hebben. Nou is dit totaal niet te vergelijken met de thuiszorg die wij in Nederland geven. Het is hier eigenlijk meer een soort sociale controle, de care givers kijken of de familie wel goed voor de zieken/ouderen zorgen en indien ze zich niet goed voelen adviseren ze naar de kliniek te gaan. Heel af en toe helpen ze iemand met wassen indien deze geen familie heeft die dit kan doen. De care givers werken in groepjes van 2-5 en ‘behandelen” met z’n allen in totaal ongeveer 5 mensen per dag (van 9 tot 3). Echt heel bizar om zo weinig mensen met zoveel verzorgenden te helpen terwijl er in Nederland gemiddeld 11 cliënten in diezelfde tijd worden geholpen door 1 verzorgende. Het is dan ook voornamelijk sloffen door de township en met mensen praten, niet echt een uitdaging voor ons dus…. Desalniettemin vermaken we ons prima en hebben we veel bekijks als we langs de shacks en RDP huisjes lopen.
Op woensdag zijn Emma, Marloes en ik in de kliniek geweest. Hier werden we letterlijk in het diepe gegooid en ik kreeg een eigen spreekkamertje waar ik patiënten moest oproepen voor een injectie met een of ander pijnmiddel. Ik heb natuurlijk eerst wel even gevraagd of ze het me wilde voordoen daar het injecteren hier iets anders werkt dan in Nederland. Er is geen verschil in de opzuignaald en injectienaald en communiceren met de patiënten gebeurd ook niet echt. Daarnaast is er geen dubbelcheck qua medicatie en moet je gewoon injecteren wat de hoofdzuster voor je neerzet. A la zo gezegd zo gedaan en om 12 uur had ik 15 injecties gegeven. Verder heb ik een uurtje meegekeken bij het spreekuur van de arts (uiteraard al oud en gepensioneerd dus van up to date is geen sprake) en het verbaasd me hoe gemakkelijk hij medicijnen voorschrijft. Daarna heb ik gezien hoe zuster Annie een uitstrijkje ging doen, uiteraard zonder handschoenen, en mocht ik het licht bijschijnen (jippie!). Hierna ben ik bij een zogenaamde “dressing” wezen kijken. Dit is eigenlijk de kamer waarin wonden worden behandelt. De patient was een 5 jarig jongentje dat mishandelt was op straat met stenen. Hij had een gigantisch gat tussen zijn schouderbladen en op zijn heup. Ik kon op dit moment wel huilen van onmacht maar de zuster legde mij uit dat dit helaas vaak voorkomt. De wond werd gespoeld en afgeplakt met een gaasje, eigenlijk niets bijzonders dus. Ik vroeg aan de zuster hoe ze het hier doen met rode, gele en zwarte wonden (decubitus/doorligplekken) en zij vertelde me dat ze alleen de rode wonden behandelen. Verbandmiddelen zoals wij dit in Nederland kennen hebben ze hier niet dus als je doorligplekken hebt wachten ze eigenlijk gewoon tot het lichaam het opgeeft omdat er geen geld is om naar het ziekenhuis te gaan.
In de kliniek heerst overigens complete chaos, alle dossiers zijn nog schriftelijk en de wachtkamer zit bomvol. Daarnaast is er te weinig personeel aanwezig om alle patiënten snel te helpen dus als je 3 uur moet wachten op je beurt is meer een regel dan uitzondering. Gelukkig hebben de mensen toch niet veel anders te doen daar 90% werkeloos is.
Vrijdag zijn we naar een graduationparty geweest van de dames die hun computercursus hebben behaald. Georgina was daar één van en heeft ons uitgenodigd. Dit was 1 groot gezellig feest waarin alleen maar gezongen en gedanst werd. Het verbaasd me dat eigenlijk alle vrouwen wel kunnen zingen, als er 1 begint valt de rest gewoon bij en dan nog meerstemmig ook! Het zijn wel allemaal liedjes over “the lord” maar het swingt als een malle! Niet iedereen kon aanwezig zijn want er moest per persoon 100 rand (7 euro) betaalt worden voor het eten. Om diezelfde reden was er dan ook geen familie of iemand anders aanwezig, iets wat voor ons raar is daar als ik zoiets bijzonders haal er altijd familie bij aanwezig is.
Naast al onze zware inspanning (werken van 9-3 is natuurlijk heel lang) hebben we besloten om surflessen te nemen. Ik kan het al best wel goed (lees 10 seconden op de plank staan) en vind het ook wel echt leuk om te doen. Dus wie weet kom ik nog thuis als een echte surfchick haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley